Nooit gedacht dat ik hier nog eens een post over zou schrijven, maar zo zie je maar weer.... ook al ben je 1.83 m lang en weeg je 72 kg, ook mijn broeken zitten wel eens te strak! Mij hoor je verder absoluut niet klagen, ik ben erg blij met m'n lengte en m'n gewicht, maar op het moment zit alleen m'n joggingbroek nog lekker...
'Vroeger' was ik een behoorlijk stevige baby, maar toen ik begon te lopen en steeds langer werd, was ik dat gezellige babyvet snel kwijt. Tijdens m'n puberteit vond ik mezelf veel te dun, ik woog op m'n 18e ongeveer 59 kg bij een lengte van inmiddels ruim 1.80 m. M'n vader maakte er graag grapjes over, zoals 'jij kunt nog een salto maken in een tl-buis' en 'goed kauwen, anders kunnen we precies zien wat je gegeten hebt'.
Over m'n gewicht heb ik absoluut geen trauma gehad, ik weet alleen wel dat ik er flink van baalde dat ik zo mager was. En niet alleen mager, ook paste ik op m'n 18e net in een bh cup AA... Ik had uit betrouwbare bron vernomen dat je aan zou komen van Brinta, dus hoewel ik er echt van gruwelde, at ik elke ochtend een flink bord Brinta. Kan de lucht nu nog niet ruiken zonder misselijk te worden!
In de loop der jaren kwamen er wel wat kilootjes bij, tegen de tijd dat ik op m'n 27e ging trouwen, woog ik rond de 68 kg. Dit was een prima gewicht, ik was over het geheel genomen iets voller en dat vond ik mezelf toch veel beter staan. Hoewel, de cupmaat kwam niet verder dan een A en soms een kleine B, maar daar hebben ze tegenwoordig prima push up bh's voor!
En toen werd ik zwanger... En mèn, wat was ik zwanger! Hoewel ik tot die tijd eigenlijk altijd alles kon eten zonder aan te komen, heb ik tijdens m'n zwangerschap gerust wel eens gedacht 'ik kan nu best wel die hele zak M&M's opmaken, dik word ik toch wel', maar ik ben me niet écht te buiten gegaan aan alles wat ik lekker vond. Maar ik bleef groeien...
Ik moest natuurlijk elke controle op de weegschaal bij de verloskundige, dus je wordt steeds geconfronteerd met je gewicht, maar ik heb heel lang gedacht 'ah joh, is voor een goed doel'. Maar toen ik tijdens die hele warme zomer ook nog eens heel veel vocht vast ging houden en ik werkelijk rondom zwanger was (echt, van m'n olifantenenkels tot aan m'n bolle toet en m'n lekkere stevige bovenarmen), kwam de weegschaal op een bepaald moment boven de 90 kg uit...
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, ik heb een heerlijke zwangerschap gehad en er een geweldige dochter aan overgehouden, maar het moment dat ik in het ziekenhuis m'n nieuwe pyamabroek in maat 44 niet verder kreeg dan m'n knieën staat me nog helder voor de geest.... Groot voordeel was wel dat ik nu een (voedings)bh cup D nodig had!
Ik ben altijd redelijk fanatiek aan het handballen geweest en dit heb ik een maand of 2 na m'n bevalling weer opgepakt. Hoewel ik dus weer vrij snel ben gaan sporten en ruim 5 maanden volledig borstvoeding heb gegeven, heeft het toch wel een jaar of 2 geduurd voordat ik weer rond de 70 kg woog. Jarenlang heb ik rond dit gewicht geschommeld en als m'n broeken een beetje te strak zaten, was een week niet snaaien voldoende om die extra kg er weer af te krijgen.
Maar ja, als je de 40 eenmaal gepasseerd bent, gaat dit niet meer zo makkelijk.... De zwaartekracht werkt ook niet echt mee en toen de weegschaal begin vorig jaar richting de 75 kg kroop, besloot ik toch om wat rigoreuzere actie te ondernemen. Na een gesprek met de zus van m'n buurvrouw tijdens een verjaardag heb ik besloten om me aan te melden bij de Weight Watchers. Gewoon online, geen groepsgebeuren of bezoeken aan een diëtist, nee, ik wilde het gewoon zelf doen.
En dat lukte! Ik wilde graag terug naar de 70 kg en binnen een maand of 3 had ik dit bereikt door punten te tellen en me bewust te worden van wat ik in m'n mond stop. Weight Watchers is voor mij een prima manier om een paar kilo kwijt te raken, terwijl je toch redelijk normaal kunt blijven eten. Je krijgt een aantal punten die je dagelijks mag eten, je vult in wat je eet met de daarbij behorende punten en het is dan natuurlijk de bedoeling dat je binnen je dagelijkse totaal blijft.
Lukt dit nou niet, geen man overboord, dan heb je gewoon nog een wekelijks puntentotaal, dat je kunt aanspreken als je je dagelijkse punten overschrijdt. Dit wekelijkse totaal kun je verhogen door sporten, echt ideaal. Ik weet nu tenminste dat ik een dag niet kan ontbijten en lunchen als ik 's avonds een patatje oorlog wil eten (of ik moet 85 km gaan hardlopen)!
Ik heb me vanmiddag wederom aangemeld bij de Weight Watchers, ik heb geprobeerd om met mezelf af te spreken niet te snoepen en na één roseetje over te schakelen op water, maar ik kan het gewoon niet! Het noteren van alles wat ik dagelijks eet, maakt mij zeer bewust van wat ik wel en beter niet kan eten of drinken; deze keer wil ik maar een kg of 3 kwijt, dat moet met behulp van Weight Watchers toch lukken?!
Even voor de duidelijkheid, dit is gewoon mijn verhaal over mijn gewicht en ik realiseer me echt wel dat ik niet mag klagen, maar zo is deze post ook zeker niet bedoeld. M'n beste vriendinnetje is al sinds jaar en dag met diverse diëten bezig en valt dan weer 25 kg af om het jaar daarop weer 30 kg zwaarder te zijn, dus ook die kant van het verhaal ken ik.
Ook sommige van m'n vrienden en bekenden vragen zich hardop af waarom ik moet lijnen, maar ja, ook mijn broeken zitten soms gewoon te strak...
Liefs,
Lin ✿
Geen opmerkingen