Het 'leed' dat loslaten heet....

Vandaag was het dan zover.... dochterlief is onderweg naar New York. Met een stuk of 50 andere kids van school zitten ze as we speak in het vliegtuig voor 8 (!!) dagen in the Big Apple. Ik dacht dat ik na eerdere buitenlandse reizen en diverse zeilweken een gevorderde was in het altijd lastige loslaten, maar wat had ik het zwaar vanochtend....

Onze dochter zit nu in 5 VWO, ze heeft tot en met het derde jaar tweetalig onderwijs gevolgd en is nu in de vijfde begonnen aan het IB programma, een programma waarin leerlingen in het Engels op academisch niveau taal en literatuur bestuderen.

Voor de IB leerlingen is een reis naar New York onderdeel van dit programma.  De 50 leerlingen worden verdeeld over 2 high schools, één in Manhattan en eentje in Newark. Onze dochter zal de school in Newark bezoeken, een zeer goed aangeschreven zwarte school, waar het grootste percentage van de leerlingen onder de armoedegrens leeft. 

Om deze reden is er niet voor alle leerlingen plaats in een gastgezin en kon er gekozen worden tussen een verblijf in een gastgezin of in een hotel. Na een eerdere mindere ervaring in een gastgezin in Engeland heeft onze dochter gekozen voor het verblijf in een hotel. Alle Nederlandse leerlingen zijn gelinkt aan een Amerikaanse student(e), dus er is in de weken voor vertrek al veel onderling contact geweest via email en social media. 

En vanochtend was het dan zover.... Zoals ik in een eerdere post al eens geschreven heb, ben ik een echt emo-ei. Vooral afscheid nemen, en dat hoeft niet per definitie in het geval van een overlijden te zijn, zitten de tranen hoog, dus dan kun je je wel voorstellen hoe ik me vanochtend voelde! De afgelopen dagen tijdens het kopen van de laatste spulletjes en het inpakken van haar koffer ging het prima, maar vanochtend kreeg ik het tijdens het sinaasappels persen toch een beetje te kwaad...

Ik heb het op dat moment nog redelijk weg weten te slikken, maar toen alles ingepakt was en ik met de laatste spulletjes naar beneden liep, kon ik het niet meer tegenhouden... Snotterend kwam ik de kamer in, waar dochterlief druk zat te appen met haar vriendinnen en klasgenoten, en toen gingen de sluizen bij ons allebei even open! Stom he, ze is wel vaker een weekje met een vriendin mee op vakantie geweest en een aantal keer op zeilkamp, maar dit voelt toch anders...

We hebben effe lekker samen staan knuffelen en snotteren, dochterlief natuurlijk niet blij, want ze had net vanochtend geen waterproof mascara opgedaan, en toen was de druk er een beetje af. Nog even met z'n drietjes zitten kletsen, want ze moest om kwart over negen op het station zijn, nog een paar dikke kussen en knuffels uitgedeeld en daar ging ze...

Wat een ervaring, hoe gaaf moet dit zijn om zo'n reis te maken met je vriendinnen en klasgenoten! Ze gaat daar drie dagen naar school, ze gaan naar Princeton en de United Nations en volgend weekend verzamelen alle 50 leerlingen in een hostel in de buurt van Central Park om daar met z'n allen de week af te sluiten. Jaloers!!!

Ik ben ondertussen redelijk opgedroogd en ga dan nu maar een weekje genieten van de rust en reinheid in huis. We hebben maar één dochter, maar af en toe lijken het er wel 3! 

Ik hoop vooral dat zij daar vreselijk gaat genieten, ze had er in ieder geval heel veel zin in! Ben nu al enorm nieuwsgierig naar alle foto's en verhalen, dus hopelijk voor mij vliegt de komende week voorbji...

Liefs,

Lin ✿