Nadat ik vanochtend al twee keer, om niks, met de tranen in m'n ogen heb gezeten, ga ik toch echt een stukje schrijven over emotie. Niet over hoe vaak ik boos ben, of chagrijnig (dat ben ik nooit, toch?!) of hoe ik me dan voel, maar gewoon over dat gevoel dat je natte ogen bezorgt.
Ik ben een echt emo-ei. Altijd al geweest, maar zeker sinds onze dochter is geboren, kan ik om de meest gewone dingen tranen in m'n ogen krijgen. Ik geef de schuld altijd maar aan m'n vader, die zit al te snotteren bij de begintune van 'All you need is love'... Ook mijn broer heeft teveel van dit emo-gen meegekregen, dus als er een sterfgeval in de familie is, zitten wij altijd naast elkaar om samen een pak zakdoeken of een doos tissues weg te snuiten. De rest van de familie kan met redelijk droge ogen de plechtigheid uitzitten, maar m'n vader, m'n broer en ik redden dat dus echt niet1
Zo kan muziek me ook tot tranen toe ontroeren. 'Dochters' van Marco Borsato of 'Mag ik dan bij jou' in de uitvoering die Jeroen van der Boom onlangs heeft uitgebracht, zorgen er voor dat ik volschiet. En dan heb ik daar niet eens een emotionele herinnering bij, in tegenstelling tot het nummer 'Nothing's gonna change my love for you' van Glenn Medeiros. Dit nummer werd gedraaid bij de crematie van m'n tante, die nu alweer ruim 20 jaar geleden is overleden. Haar ziekbed en overlijden hebben zo'n indruk op me gemaakt, dat ik meteen een brok in m'n keel krijg als ik dit nummer hoor.
Ook op dagen als vandaag (vaderdag) kan ik heel emotioneel zijn. Ik realiseer me dan (misschien te veel) dat ik zo blij mag zijn dat we vaderdag nog kunnen vieren in het bijzin van m'n vader. Toen ik vanochtend dan ook het gedicht las van Jentl van www.woordkunsten.nl, dat zij op Instagram plaatste, heb ik toch wel een traantje gelaten. Onderstaand het betreffende gedicht:
Voor de vader zonder
kind omdat het leven
anders gaat. Omdat
gewoon een wens nog
onvervuld, een wiegje
dat leeg in de kamer staat
Voor de vader van het
kind dat nu enkel nog
een herinnering is. Ooit
een leven, geaaid en
geliefd. Nu tranen van
ondraaglijk gemis
Voor de vader die woont
in een huis ver bij zijn
kind vandaan. Een kind
voor het weekend, een kind
voor een dag, een kind dat je
haalt en weer laat gaan
Voor alle kinderen zonder
vader die hem nog meer
missen deze dag. Geen
boormachine, gekleide asbak.
Enkel de wens, dat je hem
nog een keer zag
Voor alle vaders die net even
anders, die toch even slikken
op een dag als vandaag. Met
tranen, blijheid, boosheid of
verdriet. Op deze dag wil ik
je zeggen: ik vergeet je niet
Verder ben ik gelukkig een heel vrolijk en optimistisch ingesteld mens, die af en toe gewoon last heeft van emotionele opvliegers!
Liefs,
Lin ✿
Wat een pracht gedicht!
BeantwoordenVerwijderen